Nie wiem czy to jeszcze uzewnętrznianie, czy wyrzygiwanie siebie na zimne od nieobecności dłonie. Strona czynna nie istnieje. Czas przeszło-przyszły niedokonany z formą ''gdyby'' jako operatorem. Jest kolejna czwarta nad ranem, po raz kolejny pachnie świat śpiączką, po raz kolejny się obudzi, po raz kolejny nie dobudzi mnie.

I, wiesz, wtedy tam chciałam tylko, żebyś pogładził mnie po twarzy, jak wcześniej. Żeby ten czwartek był czwartkiem, jak wcześniejsze czwartki z leniwego kalendarza. I jednak przeproszę znowu za to, co powiedziałam, jednak postaram się następnym razem otulić Cię gestem. Jednak moja wina, moja bardzo wielka wina, bo sztyletuję słowami, kiedy Ty decydujesz się rozmawiać. Kiedy decydujesz się w końcu wplatać słowa w moje oczy, w moje palce, w moje włosy. Kiedy decydujesz się wrzucać spojrzenia w moje niepewnością wypełnione usta. Kiedy decydujesz się przyciągnąć do siebie. Wtedy właśnie ja obejmuję Cię i wbijam nóż, jakbym nie mogła przemilczeć, ominąć, przeskoczyć. Może to prawda, że nie warto czasami. Może to była krzyżówka, a ja nie umiałam dopasować słów, uzupełnić luk, zakopać dziur.

Migotanie komór, migotanie powiek, migotanie myśli. Choruję na niezręczność i nieporadność. Słucham opowieści ścian, oglądam czarno-białe slajdy wyświetlane na suficie, gdy luty, Ty, ja, lód za oknem i sto stopni na plusie w moim łóżku. Wznoszenie, opadanie, wchodzenie, wychodzenie, miarowe poruszanie, zamykanie siebie w oczu klatkach. A teraz została mi tylko alkoholowa droga krzyżowa.

W nocy się budzę

z Twoim imieniem na ustach.

Para-liż.