Dzieci niechanie, niczyje, nieswoje. Będzie trzeba, to przyswoję. Będzie trzeba, to się nauczę. Będzie trzeba, to porozmawiam, zapytam, spojrzę. Trzeba. Nie robię nic. Głowię się, staję na rzęsach, czworakach, na błoto ryjem się kładę. Raz dobrze, raz jesteś, raz gorzej, raz znikasz. Wczoraj Kult, tak bardzo potrzebuję Cię, moje ciało murem podzielone, czy wiesz, że gdy odjeżdżam, umieram dziewięć razy, siedzę trzeci dzień, patrzę na drzwi, czy przyjdzie ktoś od Ciebie czy przyjdziesz Ty, znowu udało się doczekać końca, nie mam potrzeby zbyt dużo wiedzieć, gdy wszystko skończy się jak myślałem, wsyp mnie do ziemi skąd przyjechałem i Farbeni, zagadka, cała, calusieńka, chociaż wiem, że nie ma, nie ma takiej siły, która zniszczy to co w nas. Zapominałam na moment, kiedy barierka w żebra, glany w głowę, stopy nad szkłem, niepamięć rysowana na trasie obojczyk-łopatka, za to aorta pamięta. Każde spojrzenie, każde (znów czwartkowe, znów 24, tym razem miesiąc po ''odchodzę'') ''nie chcę, jesteś ważna, ale nie chcę, boli, ale nie chcę, przytulę, rozbiorę, zacałuję plecy, ale nie chcę, jestem szczęśliwy, Ty nie, ale nie chcę, myślę, pamiętam, ale nie chcę.'' Jesteśmy drzwiami. Znów. Znów na oścież zamknięci. Wypadamy z zawiasów. Z oczu, z ust, z myśli, z dłoni, ze świata. Rzygam. Siedzę nad kiblem i rzygam, nie mam siły oddychać, dławi mnie niewiedza, rzygam, sobą, Tobą, majem, kwietniem. Najświeższe doniesienia z pola przegranych: bitwa trwa, jestem walką z wiatrakami. Cała jestem walką z wiatrakami.

to się zaczęło w listopadzie, w brudzie listopada. nie umiem dobrze dobrać słów, jestem zmęczona, boli mnie głowa, nie rozumiem, niczego, naprawdę nie rozumiem. muszę iść spać. jest osiemnasta, a ja pójdę spać. tak bardzo, bardzo kocham Cię.